Spaanse branie: Machteloos

Sportjournalist Jan Willem Spaans verruilde onlangs zijn geliefde Amsterdam in voor een nieuw avontuur aan de oevers van de IJssel. Een keuze die wij natuurlijk alleen maar aanmoedigen. Toch gaat de inburgering in de Deventer koekstad niet geheel zonder slag of stoot. Jan Willem Spaans bespreekt iedere maandag wat hem opvalt als ‘nieuwe Deventenaar’.

Machteloos

De oorlog is overal. Overal waar de actualiteit ter sprake komt, zie je wat oorlog is. Foto’s van doodsbange kinderen, gebouwen die in duigen liggen en mannen die tegen wil en dank in een onnozel conflict zijn gestort. Het openbare leven is overspoeld met steunbetuigingen aan Oekraïne. Zaterdag kwamen de voetballers in de Adelaarshorst het veld op in gele en blauwe shirts.

Het is maar één van de duizenden manieren waarop aandacht gevraagd wordt voor het vreselijke lot van de Oekraïners. Sommige acties zijn duidelijk: een blauw-gele aanvoerdersband, grote reclameborden met NO WAR, Russische burgers via de laatste restjes vrij internet informeren welke verschrikking het leger van hun land uitvoert. Andere steunbetuigingen zijn subtieler: Eagles-speaker Rob de Jong speelde vorige week zondag ‘Wind of Change’ van de Scorpions af – pak de tekst er eens bij en je hebt een prachtige, ingetogen bijdrage. Maar het blijft allemaal symboolpolitiek. Het is makkelijk om er cynisch over te zijn. ‘Poetin zal nogal schrikken, Philippe Rommens in een geel shirt en Henk Veerman in een blauw’, zulke gedachten zijn nooit ver weg. Vandaag kun je Martien Meijland bellen om te doneren aan noodhulp. Dat bedoelt die man goed, maar ik word er somber van. Omdat het Martien Meijland is? Misschien een beetje, maar vooral omdat het oorlog is.

Het is machteloosheid over beelden die nu ruim een week de orde van de dag bepalen. Natuurlijk is het vreemd dat deze oorlog zoveel besproken wordt – beelden van letterlijk doodsbange kinderen zijn helaas ook in andere delen van de wereld gemeengoed. Nu is het dichterbij, hoewel Oekraïne nog steeds behoorlijk ver weg voelt. Wat moet je als gewoon mens met de beelden van zoveel leed? Sommige helden rijden naar daar. Ook in Deventer is er een hulpgroep, voortgekomen uit een organisatie in Colmschate die al jaren warme banden onderhoudt met Oekraïne.

Het enige dat we echt kunnen doen: die mensen ondersteunen. Op persoonlijk niveau, en ook als land. Nou ja, er is ook de optie om terug te vechten tegen Poetin. Maar gelet op wat voor destructieve klotewapens er tegenwoordig zijn, snap ik dat er terughoudend wordt omgegaan met het idee om een totale oorlog aan te gaan met het Kremlin. De president van Rusland toont nul respect voor het prachtige verleden van Oost-Europa, en even zo weinig mededogen met kinderen en ouderen. Zo iemand is tot alles in staat.

Wat kunnen we in Deventer? Geef mee wat je kunt missen aan voedsel, kleding en geld, en laten we ruimhartig zijn in het opvangen van deze mensen als ze hierheen komen. Niet alleen omdat we de middelen hebben, maar ook een menselijke plicht. Het is op geen enkele manier onze verdienste dat we in een land wonen waar oorlog een televisieprogramma is in plaats van een werkelijkheid. Eén van de mooiste dingen van Deventer: als de mensen hier onrecht zien, trekken ze hun mond open. Tijd om dat ook voor deze oorlogsslachtoffers te doen, als het zo ver komt.

Voor het overige kunnen we weinig doen en is het ook zaak om te genieten van de ons gegunde vrijheid. Bij Go Ahead Eagles bijvoorbeeld. Wát een week hebben we achter de rug hier. Vergeet niet te genieten, juist in tijden van ellende. Kijk naar Gerrits inmiddels gecultiveerde degelijkheid, Ragnars dribbelkunsten, Luuks doelpunteninstinct, Iñigo’s passeerbewegingen en Andries’ keepersreflexen. Ze vertonen durf, lef en kameraadschap, al het hele seizoen lang. Veel meer dan een geel-blauwe aanvoerdersband is dát ook een manier om de Oekraïners te eren: door met dezelfde karaktereigenschappen het veld op te stappen. Kijk ernaar en troost je ermee. De wereld kan zo mooi zijn, zolang er maar minder Poetinnetjes aan de macht zijn.

Wordt Moskou aan de IJssel voorlopig niet beter Kiev aan de IJssel?

Wie is Jan Willem Spaans?

Jan Willem Spaans is 26 jaar. Hij werkt als freelance verslaggever voor verschillende media, en verhuisde recent van Amsterdam naar Deventer. Hier komt Jan Willem een jaar lang de verrichtingen van Go Ahead Eagles volgen, om er uiteindelijk een boek over te schrijven. Hij heeft er in het verleden meer geschreven, allemaal met voetbal als thema. Op deze plek kan hij al zijn verwondering, verbijstering en vertedering kwijt voor het Deventer leven – deze column verschijnt iedere maandag!

Alle columns van Jan Willem lezen? Klik dan hierrr!

Ga voor meer info naar www.Salland1.nl